Dus stapte hij naar de Huisuil en legde zijn probleem voor. De uil zei: ‘ga op zoek in de wereld naar wat balans is. Dan zul je ontdekken hoe je jezelf weer in balans krijgt’. ‘Kunt u dat niet even zeggen’? vroeg de zwaluw. ‘Jawel’, sprak de uil. ‘Dat kan ik wel. Maar dat zal je niet helpen. Je moet het echt zelf ontdekken’. De zwaluw mopperde wat over de moderne huisuilen aanpak waarbij je als patiënt ook alles zelf moet uitvinden…
De rots
En toen toog hij op weg. Hij wilde naar de open plek in het bos. Natuurlijk vloog hij de verkeerde kant op en landde op een enorme rots. ‘Weet jij wat balans is?’ vroeg hij de rots. 'Jazeker: Ik ben in balans', antwoordde de rots trots. ‘En wat doe je dan om in balans te zijn’? Het was even stil. ‘Eehm niets’, sprak de rots. ‘Ik doe niets. Ik ben er alleen’. De zwaluw dacht hier over na. Het leek hem geen wenkend perspectief. Als zwaluw wil je immers vliegen. Hoog in de lucht of laag bij de grond om de mensen te waarschuwen dat het strakjes gaat regenen. Nee, de balans van de rots, dat is niks voor een zwaluw.
Het mierennest
Hij vloog verder en na een tijdje landde hij bij een mierennest. Wat een drukte was het daar! Allemaal mieren die door elkaar liepen. ‘Weten jullie wat balans is’? vroeg hij de mieren. ‘Jazeker weten wij dat’ antwoordden de mieren. ‘Work-Life Balans’ daar weten wij alles van’. De zwaluw was verheugd. Hier bij de mieren zou hij het antwoord gaan vinden. ‘En vertel eens, hoe zit dat dan met die work-life balans? ‘Nou die is er niet he’, antwoordden de mieren. Want wij hebben het heel druk. En dus is onze work-life balans verstoord. ‘Ok, dan doe je toch wat minder’ opperde de zwaluw. De mieren keken hem misprijzend aan. ‘Dat kan natuurlijk niet, zwaluw. We kunnen niet minder werken want het werk moet worden gedaan. Wie zou het anders moeten doen? En we kunnen ook niet minder leven want dat moet ook allemaal. En dus hebben we een verstoorde balans. En die hebben we al jaren. Wel volgen we trainingen om een goede work-life balans te krijgen. Maar dat helpt ook niet, helaas. Want het werk moet worden gedaan en we moeten ook nog leven. Heel druk allemaal.’ De zwaluw werd er een beetje moedeloos van.
De ooievaar
Hij draaide zich om en vloog weg. Zomaar een kant op. De mieren hadden hem van slag gebracht. Toen zag hij een ooievaar die roerloos op één poot stond. ‘Ooievaar, wat heb jij een mooie balans’! riep hij. ‘Dank je’, zei de ooievaar. ‘Het is niets’. ‘Nou, noem dat maar niets, ik zou het niet kunnen. ‘Ach, ik kom tot rust, vooral als ik op één poot sta’ sprak de ooievaar. Die rust heb ik nodig want ik doe veel. Ik vlieg naar het zuiden elk jaar. En weer terug. En dan paren he, en broeden. Dat is allemaal heel inspannend en dus heb ik ook rust nodig’. De zwaluw dacht hier over na. Zelf vloog hij ook elk jaar naar het zuiden, paarde en broedde maar rust nemen? Nee, dat gebeurde niet zo vaak, eigenlijk bijna nooit. Hij ving zelfs z’n eten (insecten) al vliegend in de lucht. Ja, zo zijn zwaluwen. Hierover nadenkend, vloog de zwaluw verder. Balans gaat dus ook om rust bedacht hij. Die ooievaar heeft het goed voor elkaar: hij doet veel maar hij neemt ook z’n rust. Ja, zo zou het moeten. Ikzelf vlieg maar steeds van hot naar her……
De vlinders
Hij vloog terug naar de Huisuil om verslag uitbrengen. Maar, koers houden ging ook nu niet. En zo landde de zwaluw, onverwacht, op een zonnige plek in het bos. Daar zag hij een prachtig schouwspel: vlinders die dartelden in de zonnestralen. Ze dwarrelden in het rond en ze genoten ervan. Althans, dat dacht de zwaluw. Het aan ze vragen ging niet. Want vlinders kunnen namelijk niet praten. Geen van de vlinders leek besef, noch interesse te hebben in plaats, tijd of koers. Ze gingen op in het ‘nu’. En toch waren ze overduidelijk in balans.
De zwaluw
Peinzend koos de zwaluw het luchtruim. En als vanzelf landde hij dit keer wel bij de Huisuil. ‘Ik heb gedaan wat je voorstelde’. En?’ vroeg de uil. ‘Die ooievaar vond ik wel een voorbeeld, antwoordde de zwaluw. ‘Zo moet ik leven dacht ik: rust, reinheid en regelmaat. Hard werken en voldoende rusten. En toen, toen zag ik de vlinders. Zo mooi, zo dartel. Ze genoten zo van zomaar dwarrelen in de zonnestralen. Zonder koers, zonder plan. Dat is toch ook mooi…’
‘Wat wil jijzelf ? vroeg de uil. De zwaluw was stil. 'Weet je', antwoordde hij uiteindelijk. 'Dat ik zo m'n best doe op zoek naar balans, dat helpt me niet. Ik zou willen dat het weer rustig wordt in mijn hart. Zodat ik de balans kan voelen die bij mij past. En dat ik daar dan vrede mee heb. Vrede met wie ik ben en hoe ik ben, een zwaluw'.
Bron: Hans Boer, Van Ede en Partners